της Πελαγίας Στασινού
Ο 3ος από τους 5 γύρους διαπραγματεύσεων, μεταξύ εκπροσώπων των χωρών μελών των Ηνωμένων Εθνών, ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες στο Ναϊρόμπι της Κένυας, προκειμένου να επιτευχθεί παγκόσμια δεσμευτική συμφωνία για τον περιορισμό της «πλαστικής» ρύπανσης.
Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες τα έτη 1950 έως 2018, το 76% των πλαστικών απορριμμάτων που παρήχθησαν, απορρίφθηκε σε χωματερές ή στο περιβάλλον.
Υπολογίζεται, ότι 4,8 έως και 12,7 εκατομμύρια τόνοι πλαστικών αποβλήτων, καταλήγουν κάθε χρόνο στους ωκεανούς μας, με ανυπολόγιστη καταστροφή για το περιβάλλον.
Εδώ να αναφέρουμε κάποια στοιχεία που παρέθεσε ο χημικός μηχανικός Ζαν Ντελ στον Atlantic. Σύμφωνα με τον Ζαν Ντελ, η ανακύκλωση των φυσικών υλικών γίνεται με αποτελεσματικό τρόπο, σε αντίθεση με τις πλαστικές συσκευασίες και υλικά, τα οποία διαφέρουν πολύ ως προς την σύνθεση και τα χαρακτηριστικά τους, με συνέπεια να είναι δυσχερής ο διαχωρισμός και η διαχείριση τους. Ως εκ τούτου καθίσταται αδύνατη η μαζική ανακύκλωση τους.
Με εμφανή σκοπό την αντιμετώπιση της μόλυνσης από τα πλαστικά απορρίμματα, ξεκίνησαν συναντήσεις σε παγκόσμια βάση τον Μάρτιο του 2022 στην Ουρουγουάη και στην Γαλλία κατόπιν. Συναντήσεις που θα ολοκληρωθούν, όπως ανακοινώθηκε, στα μέσα του 2025, ώστε να οριστούν δεσμευτικά μέτρα για όλες τις χώρες και για ολόκληρο τον κύκλο ζωής των πλαστικών υλικών -από την παραγωγή ως την απόρριψη και ανακύκλωση αυτών-. Φέτος οι συζητήσεις εκτυλίσσονται στην Κένυα.
Κάθε χρόνο και ένας γύρος συζητήσεων! Γιατί καθυστερούν και παρατείνουν τόσο την λήψη αποφάσεων; Άραγε θέλουν πραγματικά την επίλυση του προβλήματος;
Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα, γενικά, μάς δείχνουν ότι η Παγκόσμια Κοινότητα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, λαμβάνουν μόνο κερδοσκοπικά μέτρα όπως φαίνεται και ουσιαστική αντιμετώπιση της ρύπανσης καμία. Πρόστιμα επί προστίμων για τα μη ανακυκλωμένα πλαστικά, όπως αυτά που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα: 127 εκατομμύρια ευρώ το 2020 και 111,2 εκ. ευρώ το 2019!
Είδαμε ακόμη από το 2018 να επιβάλλεται περιβαλλοντικό τέλος για τις πλαστικές σακούλες, ένας ακόμη φόρος χωρίς νόημα και όφελος προς το περιβάλλον μας. Ποιον άρα εξυπηρετεί;;
Επιπλέον για το «καλό» του περιβάλλοντος γίναμε θεατές της απαγόρευσης στα πλαστικά καλαμάκια, όταν τόσες συσκευασίες, και με πραγματικά μεγάλο όγκο, είναι πλαστικές.
Μα πόσο υποτιμούν την νοημοσύνη μας;
Και αναρωτιέται ένας άνθρωπος εύλογα, γιατί δεν αναζητούνται και δεν χρησιμοποιούνται σε μεγαλύτερη διάδοση τα φυσικά υλικά τα οποία είναι άκρως ασφαλέστερα για το περιβάλλον μας;
Η υγεία όλων εξαρτάται μόνο από την υγεία του περιβάλλοντός μας.
Γίνεται τα συμφέροντα ορισμένων να είναι πάνω από το δίκαιο όλων;